My god, it's starting!

Langzaam liep Renn weg van de openplek. Haar buik was dikker dan een week geleden, het zou niet lang meer duren voordat het zo ver was. Binnenkort, misschien zelfs over een paar dagen, zou ze trotse moeder van een geweldig kindje zijn. Ze zou een klein bundeltje in haar armen kunnen sluiten, kunnen knuffel en kunnen opvoeden. Moeder zijn was een gegeven van de goden, het was bijzonder. Haar bonte laarzen smoorde het geluid van de voetstappen. Niemand merktte het toen ze de slaapplaats binnen kwam wandelen met haar bolle buik. Niemand keek op, iedereen ging verder met zijn of haar werk. Met een zucht ging ze op de grond zitten, zij mocht geen werk doen. Dat kon schadelijk zijn voor haar baby. Liefkozend streelde ze over haar buik. Ze kon niet geloven dat zij was uitverkoren om zoiets bijzonders met zich mee te mogen dragen. Ze voelde een ruuwe hand op haar schouder. Snel draaide ze haar hoof om. Achter haar zag ze het stralende gezicht van haar gezel, Torak. Zelf zette ze ook een glimlach op. "Hoi, schat" Zei ze. Nog geen seconde na haar woorden voelde ze een stekende pijn in haar buik. Haar vliezen broken en haar tenu werd kletsnat. Ze voelde een verschrikkelijke pijn opkomen. Ze kreunde. Even keek ze Torak in de ogen, het was tijd. Zo snel mogelijk strompelde ze naar haar hut. Nog meer pijn, nog meer gekreun. Tranen stonden in haar ogen, maar ze zette door.

Torak zat in de schemerige hut. Hij maakte een scherpe punt aan een stok om deze later te kunne gebruiken om vissen mee te vangen. Met zijn mes sneed hij dunne reepjes van het taxushout. Nu hij wist hoe hoogzwanger Renn was, was hij nerveus de laatste tijd. Hij kon aan niks anders denken dan aan zijn kleine zoon of dochter die hij binnenkort in zijn armen kon nemen. Hij had Renn de laatste tijd zo veel mogelijk proberen te ontwijken door het Woud in te gaan wanneer hij maar kon, en door veel tijd door te brengen met zijn maatje Wolf, om het voor Renn zo rustig mogelijk te maken. Hij wist niet of dit was wat er van een toekomstige vader werd verwacht, maar hij wist zich geen houding te geven als hij naast Renn stond met hun liefdeskind in haar buik. Torak had zich schuldig gevoeld bij het idee dat hij nog geen idee had hoe hij een goede vader zou moeten worden. In het Woud had hij veel tijd gehad om daar over na te denken. Hij had ook verlegen advies gevraagd bij de Stamoudsten. Het ging allemaal zo snel! Door de opening van de deur zak Torak dat de zon op zijn hoogste punt stond. Rond deze tijd ging hij altijd even bij Renn langs om te vragen hoe het met haar ging, of hij nog iets voor haar kon doen. Maar koppig als Renn altijd was geweest, had ze nooit iets willen hebben. Ze wilde alles zelf halen. Zalm, water, vlees, niets liet ze haar brengen. Ze hield er niet van om in de watten worden gelegd. Eigenlijk vond Torak Renn een beetje zielig, vooral nu ze niks zelf meer kon halen. Ze was dagenlang doodmoe, had overal pijn en lag constant over te geven. Hij voelde zich vooral schuldig omdat híj dit eigenlijk had veroorzaakt. Snel joeg hij zijn maalgedachtes weg uit zijn hoofd en stond op. Zonder haast liep hij zijn hut uit, en spotte Renn meteen. Ze zat bij het kampvuur op de grond. Trots keek Torak naar haar silhouet. Het prachtige meisje met rode haren was altijd slank geweest, en het zag er apart uit nu ze in plaats van haar platte buik een buik ter grootte van een zwijnenkop had. Hij liep naar haar toe, terwijl de hoogstaande zon zijn blote armen verwarmde. Hij legde zijn hand op haar schouder. Een beetje geschrokken draaide ze zich om, maar toen ze zag dat het haar gezel was die zijn hand op haar schouder had gelegd, ontspande ze. "Hoi schat," zei ze. Torak lachte vrolijk en wilde haar terug begroeten, maar plotseling vertrok Renns gezicht. "Wat is er?" vroeg hij geschrokken. Renn hield haar mond en strompelde naar de hut. Torak wist niet zo goed wat hij moest doen, tot hij het plasje bloed zag dat Renn had achtergelaten. Zijn gezicht trok wit weg. Wat moest hij nu doen? Hij durfde niet naar Renn te gaan, maar ze kon het niet alleen. Zijn kind moest door een stamgenoot ter wereld worden gebracht. Snel vroeg Torak een van de moeders om achter zijn gezellin aan te gaan, terwijl hij zenuwachtig rondjes over de open plek liep. Besluiteloos pakte hij een zak water en twee gedroogde stukken zalm. Hij twijfelde of hij ze nu wel naar Renn moest brengen, maar besloot dat ze misschien wel water nodig had. Tegen zijn zin liep hij naar de hut waar Renn in was verdwenen, legde de waterzak en de gedroogde zalm bij de ingang van de hut neer, en draaide beschaamd zijn hoofd weg. Hij probeerde de geluiden die uit de hut kwamen te negeren. Hij wenste dat Wolf hier nu was. Wolf zou alles een stuk minder ongemakkelijk maken. Maar waar was zijn maatje eigenlijk?

Zachtjes kreunde Renn. De moeder die was gestuurd om haar te helpen had ze weggestuurd. Ze had haar niet nodig, Torak was de enige die ze nodig had. Tot het grote verdriet van haar kwam hij niet. Sinds dat haar buik was gaan groeien en ze een wonderlijk wezentje met haar meedroeg was het allemaal anders geweest. Torak was elke dag weg, waarheen wist ze niet. Waarschijnlijk ergens diep in het bos, met wolf. Vaak zag ze hem niet meer, hij bleef meestal zo ver mogelijk bij haar vandaan. Eéns per dag zag ze hem. Wanneer de zon op z'n hoogst stond kwam hij altijd bij haar kijken, vragen of ze wat nodig had. Koppig schudde ze altijd van nee, ze kon het allemaal wel zelf. De laatste dagen had ze daar spijt van gehad. Ze kon niet alles alleen, ze had hulp nodig. Vooral nu. Ze had zachtje, troostende woorden nodig. De woorden van haar gezel, Torak. Maar hij was er niet.
Nog een pijnlijke, laatste pijn kwam opzetten. Het voelde alsof haar buik samentrok, en weer open. Ze wilde dat het voorbij was, het was een marteling. Vaak had ze aan de moeders gevraagd hoe een bevalling nou precies was. De moeders hadden vaag geantwoord met dingen zoals, "Het is een zegen van de hemel," Of "Het bijzonderste wat je ooit mee zal maken." Renn vond het inderdaad bijzonder, maar niet fijn. Het was een hel, een serieuse hel. Vooral omdat haar gezel er niet bij aanwezig was. Een laatste pijnscheut was te voelen door haar lichaam. Even later had ze een prachtige kindje in haar handen. Het was een jongen. Net toen Renn wilde gaan nadenken over een naam, begonnen de pijnen opnieuw. Ditmaal vele male korter. Binnen een paar minuten had ze twee buideltjes in haar armen. Ze had twee prachtige kinderen. Een meisje, en een jongen. Trots stond ze op en liep ze de tent uit. De twee kindjes lagen sierlijk in haar armen. Ze had hun namen bedacht, de jongen zou Taurin komen te heten. En een het meisje Fari. Allebei hadden ze een betekenis, allebei waren ze bijzonder.

Als snel kwam de moeder die Torak had gestuurd de hut weer uit. Vragend keek hij naar de iet wat geïrriteerde moeder, die haar hoofd schudde en zuchtte. Ze vertelde hem dat Renn had gezegd dat ze geen hulp nodig had. Dit zorgde ervoor dat Torak nog zenuwachtiger werd. Renn had iemand nodig, dit kon ze niet alleen, hoe sterk ze ook was. Hij wilde dat hij iets van bevallingen af wist, maar het liefst probeerde hij dat onderwerp altijd te vermijden. Het was niks voor hem, en bovendien had hij er ook niks mee te maken. Maar nu hij wist dat hij met een beetje kennis zijn gezellin kon helpen, voelde hij zich een beetje schuldig. Gespannen dacht hij aan de pijl die hij van taxushout had gemaakt. Als hij die nou had meegenomen, had hij hier niet zo zielig gestaan. Hij wist zich geen houding te geven. Het leek alsof de stam spottend naar hem keek, ook al was iedereen druk bezig met zijn eigen ding, alsof er niks aan de hand was. Ze waren hem vast stilletjes aan het uitkafferen, hoe hij daar stond voor de hut van zijn gezellin die op het punt stond een wonder ter wereld te brengen, geen aanstalten makend om haar ook maar eventjes te helpen. Zenuwachtig beet hij op zijn nagels, maar er was niet veel meer af te bijten. Zijn nagels hadden de laatste tijd heel wat te verduren moeten hebben gehad. Ineens klonk er een hard gekrijs vanuit de hut. Het klonk niet alsof er iemand in nood was, het klonk eerder hoog en ergerlijk. Was dat zijn kind? Torak waagde het om om het hoekje te kijken, maar hij draaide zich al snel weer om, dit keer misselijk door de grote plas bloed die hij op de grond van de hut had zien liggen. Hij luisterde stil of hij de ademhaling van Renn kon horen. Een hijgend en gedeeltelijk kreunend geluid klonk door de dunne wand van de hut, en klonk als muziek in Toraks oren. Als Renn oké was, was hij dat ook. Maar al gauw klonk de rustige ademhaling weer vlug, net zoals ze had geklonken voor ze het krijsende wonder ter wereld had gebracht. Een raar gevoel bekroop hem. Zou er nog eentje aankomen? Daar kwam hij snel genoeg achter, want al gauw liet een tweede krijs zich duidelijk horen. De twee stemmen mengden zich samen tot een groot kabaal, maar voor Torak was dit het mooiste geluid wat hij ooit had gehoord. Net toen hij genoeg moed had verzameld om de hut binnen te treden, kwam Renn naar buiten. Geschrokken duwde hij haar terug, terwijl hij met grote ogen naar de twee friemelende baby's in Renns armen keek. "Je moet blijven liggen," suste Torak zachtjes. Hij durfde de twee kwetsbare wezentjes niet van zijn gezellin over te nemen, te bang dat hij ze pijn zou doen. Hij kon niks anders doen dan staren. Renn wiegde de baby's rustig heen en weer. Ze keek trots. Torak keek trots. Ze waren de trotse ouders van twee baby's. Ze waren gezegend met een tweeling. "Ze zijn prachtig," fluisterde Torak. Hij ging naast Renn zitten en trok haar voorzichtig tegen zich aan. Rustig streelde hij haar rode haren, terwijl hij met zijn andere hand de waterzak aan haar gaf. Het leek alsof hij zweefde. Hij voelde zich zo fijn! Zijn prachtige Renn had twee beelschone baby's ter wereld gezet, en ze had het overleefd. Hij was het gelukkigste mens ter wereld.

"Je moet blijven liggen," klonk de stem van haar gezelling sussend. Ze wilde niet blijven liggen, ze wilde niet terug naar binnen. Langzaam liep ze naar het vuur hevig brandde samen met Torak ging ze er dichtbij zitten. Het vuur verwarmde hun gezichten. Trots keek ze naar de kindjes die in haar armen lagen. Ze merkte dat Torak ook naar ze staarde. "Ze zijn prachtig," zei hij trots. Zachtjes trok hij haar tegen haar aan. "Dat zijn zeker," zei Renn terwijl ze bewonderend naar de tweeling keek. zachtjes streelde hij haar haar en gaf haar de waterzak aan. Dankbaar dronk ze een beetje. "Wil je nog weten hoe ze heten?" vroeg Renn lichtelijk geamuseerd dat hij dat nog niet had gevraagd. "De jongen heet Taurin, het betekend geboren onder het sterrenbeeld stier. Het meisje heet Fari, wat spreken betekend," zelf vond ze dat de namen toepasselijk waren voor de kleine kindjes die in haar armen lagen. In het begin hadden ze even gehuild, maar nu lagen ze al weer diep in slaap. Zachtjes streelde ze over het hoofdje van Taurin. Hij had prachtig, zwart haar en leek sprekend op Torak. Daarna bekeek ze Fari, zij had weinig haar op haar hoofdje, maar het haar wat ze had was vuurrood, net zoals haar haar. Ook waren haar ogen grijs, zoals die van Torak. Ze voelde zich dolgelukkig, ze had twee prachtige kinderen en een liefdevolle gezel. Jaren geleden had ze niet durfen dromen dat ze toekomst er zo uit zou gaan zien. Even keek ze Torak recht in zijn ogen aan. Het geluk was in haar ogen te zien. Voorzichtig tilde ze Fari uit haar armen en gaf ze haar aan Torak. "Ik neem aan dat jij haar ook even vast wil houden." Haar leven leek perfect. Het kon nooit meer beter worden dan nu.

Gelukkig sloeg Renn de waterzak niet af en dronk er van. Torak keek naar Renns witte gezicht. Ze zag er moe uit, ze moest terug naar de hut en rusten. Maar voor Torak haar iets kon zeggen, begon Renn te praten. "Wil je nog weten hoe ze heten?" Liever had Torak dit genegeerd en er niet op gereageerd, maar hij was wel erg nieuwsgierig naar de namen die deze kleine wereldwonderen hadden gekregen. "Natuurlijk wil ik dat weten," antwoordde hij. "De jongen heet Taurin, het betekend geboren onder het sterrenbeeld stier. Het meisje heet Fari, wat spreken betekend." Torak was minder geïnteresseerd in de betekenissen van de namen, en kon daarom alleen maar denken aan de namen zelf. Taurin en Fari... Torak bedacht snel dat Taurin een jongen moest zijn, dus het kindje met het zwarte haar was zijn zoontje. Fari had mooie, lichtgrijze ogen, net zoals die van Torak. De sprietjes haar die op haar hoofd te zien waren, hadden een prachtig rode kleur, precies dezelfde kleur als Renns haar. "Ik neem aan dat jij haar ook even vast wil houden?" vroeg Renn nadat het een tijdje stil was geweest. Ze overhandigde hem het meisje. Toen Torak het ongemakkelijk vasthield, voelde hij de warmte van Fari zijn borst verwarmen. Een plotseling eng gevoel bekroop hem. Hij voelde zich geen vader, hij voelde zich daar veel te kinderlijk voor. Hij wist niet eens hoe hij een goede vader moest zijn. Een ding wist hij zeker, hij zou zijn kinderen niet weghouden van de stammen zoals Va bij hem had gedaan. Hij wilde ze laten opgroeien in een warme stam, de stam waar Taurin het stamhoofd van zou worden. Fari zou de gezellin van de knapste jongen van de stam worden. Er zou geen gevaar meer zijn. Torak had namelijk al het zware werk al gedaan. Hij had de zieleneters gedood, en het Woud was zijn rustige zelf weer. Geen demonen meer, geen wezens van de Andere Wereld meer. Het was prima zo. Hij had een veilige plek voor zijn nakomelingen gecreëerd, zodat deze als normale kinderen konden opgroeien, zonder dat er verwachtingen aan vast zaten.
Voorzichtig wiegde Torak het baby'tje in zijn armen heen en weer. Hij keek naar de gesloten ogen van het kind, alsof hij de toekomst kon zien. Wat die toekomst ook was, gevaar speelde er geen rol in.

Hij kon het hart van zijn moeder horen. Boem.. boem.. boem.. Het had iets veiligs en geruststellends; alsof het allemaal goed kwam. Hij voelde het lichaampje van zijn zusje tegen hem aan, die precies andersom lag. Zachtjes greep hij met zijn handje haar voetje. Met zijn zusje tegen hem aan in de warme buik van zijn moeder voelde hij zich veilig. Hij hoefde er niet uit; hij vond het prima zo. Plots bewoog zijn moeder, en hij en zijn zusje schommelden heen en weer. Net toen het schommelen ophield en hij weer ontspande, begonnen er andere rare dingen. Wat gebeurde er? Hij voelde hoe hij weg ging bij zijn zusje, en het steeds kouder werd. Wat was er aan de hand? Hij wilde terug! Eindelijk was er een einde aan de reis. Het was hier veel lichter, en ontzéttend koud! Hij begon te huilen, waar was de warmte van zijn moeder? En waar was zijn zusje? Twee handen pakten hem op en legden hem tegen iets aan. Het iets was zacht, en warm. Was dit zijn moeder? Niet veel later kwam zijn zusje; ook zij was aan het huilen. Voorzichtig opende hij zijn oogjes, en keek in het warme gezicht van zijn moeder. Meteen stopte hij met huilen. Hij stak zijn armpjes uit naar haar, maar wat was dat zwaar! Zijn moeder en een ander persoon (zijn vader?) zeiden dingen tegen elkaar, maar hij was te moe om te luisteren en alles te verstaan. Het enige wat hij opving waren de woorden "Taurin" en "Fari". Waren dit de namen van hem en zijn zusje? Hij gaapte zachtjes; hij was zo ontzettend moe.. Hij kroop tegen zijn warme en zachte moeder aan. Boem.. boem.. boem.. Misschien was het hier niet zo slecht. Koud, dat wel, maar hij had zijn zusje, zijn moeder en zijn vader. Hij voelde zich veilig. En tevreden viel hij in slaap.

Jammer genoeg is het geen postsheet, sorry, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen.^^'